Morderczy fetor

Nie ukrywam, że po „Pachnidle” spodziewałem się filmu zupełnie innego. Nie wiem skąd mi się to wzięło, ale wydawało mi się że jest to zwykła, łzawa historyjka miłosna. Mimo, że wszyscy z którymi rozmawiałem, a którzy to mieli okazję obejrzeć go wcześniej, mówili że nas zaskoczy, to na to co zobaczyliśmy nie byłem przygotowany. Nie znaczy to, że mi się nie podobał, wręcz przeciwnie. Ale po kolei.

Książki nie czytałem i raczej nie przeczytam, bo sama historia mnie specjalnie nie urzekła chociaż „lubię” opowieści o psycholach („Siedem” - mniam). Muszę jednak przyznać, że ekranizacja powieści, której akcja dzieje się głównie w głowie narratora do najprostszych nie należy, tym bardziej kiedy tenże jest wariatem i jego głównym zajęciem jest wąchanie. Za to szacuneczek.

W moim odczuciu największe wrażenie robi strona wizualna filmu. Naprawdę świetne zdjęcia, niesamowita gra świateł, mroczna estetyka, bogata kolorystyka i scenografia sprawiają, że można delektować się każdym kadrem tego pięknego widowiska. Lubię kino efektowne, żeby nie powiedzieć efekciarskie, a jedyne co mi się nie podobało to bliska finału, mocno przesadzona scena wielkiej orgii. Nie przepadam również za komentarzami z off’u, traktuję je jak pójście realizatorów na łatwiznę, ale specjalnie mi to nie przeszkadza.

Jeśli chodzi o aktorów to odtwórca głównej roli (nie pamiętam kto zacz) świetnie do niej pasuje. Młodziutki przystojniaczek, z niewinnym i trochę jakby nieobecnym wyrazem twarzy grający bezwzględnego psychopatę jest na tyle przekonujący, że po ochłonięciu po jego pierwszych zaskakujących morderstwach widz, czując odrazę do tego zwyrodnialca, podświadomie zaczyna mu jednak „kibicować”. Obojętny spokój tajemniczego seryjnego mordercy, celebrującego ceremonię każdej zbrodni bez banału krwawych potworności jednocześnie fascynuje i odrzuca.
Nie poruszył mnie natomiast specjalnie Dustin Hoffman, który za swoją rolę zebrał podobno pochwały i pochlebne recenzje. Ja jego postać przyjąłem raczej obojętnie.
Sama historia jest oryginalnym w zamyśle i przeciętnym w realizacji kryminałem. Specjalnie nie wstrząsa, ale zaciekawia i przykuwa uwagę, czasem przynudzi dłużyzną ale w zamian cieszy obrazem, potrafi zachwycić ale raczej tylko na czas seansu. Można powiedzieć że jest to film bardzo zrównoważony, bo posiada w sumie tyle samo zalet co i wad. Znaczy się pełna harmonia ;)
Ja generalnie nie dzielę filmów na dobre i złe, tylko na takie, za które warto sypnąć garść grosiwa żeby cieszyć się nimi w domu na dvd i na całą resztę.
„Pachnidło” należy do tej reszty, ale naprawdę warto go zobaczyć.
Raz. Najlepiej na dużym ekranie.