Znakomita większość tych pozycji to standardowe, wywołujące nerwową wysypkę zapychacze, które ładnych kilka lat temu zniknęły nawet z wypożyczalni wideo i których i tak nikt nie będzie oglądał. Przykłady:
Na koniec zostawiłem to co najlepsze. Od kilku miesięcy obgryzałem paznokcie w nerwowym oczekiwaniu na świąteczny program, błagając wszystkie bóstwa i żywioły aby w te święta pojawił się ON i nie zawiodłem się! Będzie! I to obydwie części!
KEWIN! KEWIN! KEWIN!
W święta może nie być choinki, mikołaja, karpia, pierogów, śniegu, makowca, prezentów, kolęd i promocji. Ale Kewin być musi!
Odetchnąłem z ulgą.
Wygląda na to, że pan Kazimierz zwany „Złotoustym” rezygnuje na parę lat z kariery gwiazdy telewizyjnej. Przeceniłem brata Jarosława, a może niedoceniłem pana Kazimierza, wyrażając przekonanie o spektakularnym powrocie tego najpopularniejszego obecnie polityka RP do rządu. Jarosław nie wyrychtował jednak niczego smakowitego czym mógłby go skusić. Nie ma jednak co pana Kazika żałować bo na przyjemnej posadce w jakimś przytulnym biznesiku też nie straci a będzie miał niepowtarzalną okazję spokojnie przetrzymać tę pisuarową zawieruchę.
Cytując rodziców: "We wtorek, 5 grudnia, o 3:45 urodził się siłami natury i trochę mojej żony Antek. Waży lekko 4 180 g i mierzy 54 cm. Jest zdrowy i głodny." Ten przystojny mężczyzna to mój bratanek. Duma Piotra i Joanny. Gratulujemy rodzicom i cieszymy się razem z nimi.
No i się doczekałem. Nie wiem jak to delikatnie opisać... może tak: równie dennego filmu to już naprawdę dawno nie widziałem! W tym „dziele” nie ma chyba nic godnego polecenia. Historia, dialogi, gra aktorów, scenografia, no generalnie wszystko jest do bani. Tego filmidła nie ratuje nawet (umiarkowana moim zdaniem) uroda Andżeliny, która jest nienaturalnie wymuskana, wytapetowana, wyfryzowana i wystrojona. Moje rozżalenie jest tym większe, że odbiornik telewizyjny wiernym mym druhem nie jest, z rzadka do niego zaglądam, a w tym zaglądaniu najmniej miejsca zajmują filmy, więc jeśli już na jakiś się zdecyduję to chcę mieć z tego frajdę. A tak, zmarnowałem ponad dwie (z czego jedna to reklamy) godziny życia.
Przed rzeczonym seansem wyczytałem gdzieś, że sekłel jest lepszy od "jedynki". Jeśli to prawda, to dziękuję opatrzności za to, że podczas oglądania pierwszej części usnąłem po piętnastu minutach. Z takiej traumy mógłbym się już nie otrząsnąć.
A fuj, nie polecam.
Nie jestem za to zaskoczony postawą pisuarów, którzy jak zwykle upatrują w tym wydarzeniu ogólnopolski spisek o charakterze przestępczo-wrogo-komunistycznie-straszliwym. Znamienne jest zresztą dla tego ugrupowania, że zupełnie nie radzi sobie z krytyką, którą przeważnie określa jako „atak”, co z kolei świetnie wpisuje się w obraz partii walczącej ze wszystkimi na około. Sam Wielki Brat Jarosław rzekł był wczoraj:
„Mamy z jednej strony PiS, a z drugiej strony sojusz PO-SLD. I mamy byłego prezydenta pana Kwaśniewskiego znów na pierwszej linii. Wraca stare! I temu musimy się przeciwstawić!”
Rajuśku! Toż to już jest jakaś mania prześladowcza!
Od wczoraj towarzyszy mi nieodparte wrażenie ogólnej szarości. Świat wokół mnie jakby stracił barwy. Zorientowałem się po jakimś czasie, że to polskie nagle media poczerniały. Loga telewizyjne są czarne lub ozdobione czarną wstążką, internetowe portale informacyjne w znacznym stopniu zblakły lub się zczarnobieliły. O co tutaj kaman?
Powód jest oczywisty – wybuch w Halembie.
Kolejna tragedia, z której zrobiono igrzyska.
Cenię sobie TVN24 i właściwie poza nim, TVN i Discovery niewiele innych kanałów oglądam, ale to co ta stacja ostatnio wyprawia dawno przekroczyło granice dobrego smaku. Bezpardonowa pogoń za niusami, łzami członków rodzin, bezsensownymi opiniami „ekspertów” i najszczerszymi deklaracjami wsparcia różnych baranów w białych kołnierzykach budzi we mnie obrzydzenie. Kraj ogarnęła medialna atmosfera udawanego cierpienia, wymuszająca wręcz nakaz żałoby.
Dziś rano (w TVN24 of kors) widziałem jak wataha hien zaatakowała idącego do pracy górnika. Chłopina aż się cofnął przestraszony po tym, jak oświetliła go kanonada fleszy a w kierunku jego twarzy wystrzeliło ze dwadzieścia żarówiasto kolorowych mikrofonów. I oczywiście natychmiast jak z kałacha: Co pan czuje? Nie boi się pan? Czyja to wina? – CIACH – Zapłakana żona górnika, który zginął kilka lat temu – CIACH – jakiś nieogolony „ekspert” z idiotycznym komentarzem – CIACH – studio i powtarzane do znudzenia spekulacje – CIACH – Kaczyniaki – CIACH – CIACH – CIACH – Paranoja!
Wyczytałem gdzieś dzisiaj, że nieopodal kopalni powstało nawet miasteczko medialne! Cyrk! Normalny Bigbrader!
Trochę umiaru, szacunku i powagi! Oglądalność to nie wszystko.
Oczywiście natychmiast nadjeżdżają czarne limuzyny i w pełni chwały pojawiają się Prawi i Sprawiedliwi wraz z różnymi przybłędami, które chcą się na cudzej krzywdzie wybić w mediach. Z twarzami wykrzywionymi w grymasie bólu rozdają na lewo i prawo zapomogi finansowe. Kilkadziesiąt (w sumie chyba 40) tysięcy złotych, renty itp. Wszystko fajnie, te rodziny na pewno lekko nie mają i kasa im się bardzo przyda, ale co z tymi, którzy nie mieli tyle „szczęścia” i nie zginęli w efektownej eksplozji metanu kilometr pod ziemią? Czy codzienne tragedie innych ludzi znaczą mniej niż śmierć górników z Halemby? Co z tymi, którzy giną w wypadkach kolejowych czy autokarowych albo na budowach? To niższa kategoria?
A tak na marginesie – czy ci górnicy nie byli ubezpieczeni?
Nie rozumiem, dlaczego w Polsce traktuje się ich zupełnie inaczej niż resztę społeczeństwa. Owszem, praca górnika jest bardzo niebezpieczna, ale policjanta, strażaka, ratownika i innych zawodów wysokiego ryzyka również. Każdy, kto się takiej pracy podejmuje bierze to pod uwagę. Co prawda bezrobocie często zmusza ludzi do podejmowania tego ryzyka wbrew swej woli, ale to już zupełnie inna kwestia.
Współczując serdecznie rodzinom i przyjaciołom zmarłych, apeluję do osób publicznych o okazanie zmarłym należytego szacunku. Zamiast robić widowisko uczcijmy ich śmierć chwilą zadumy.
W czwartek Małżowinka była na badaniach. Smutek nastał wielki i nerwica ogólna, bo z dzieciaczkiem nie jest najlepiej. Znany nam już Doktor Uesgie okazał się być buraczyną pierwszej wody i poza postraszeniem "poważnym przypadkiem" nie chciał nic więcej powiedzieć. W poniedziałek mamy się udać do szpitala na bardziej dokładne badania. Łikend zapowiadał się więc słabo.
Na nasze smutki i nerwy balsam wylać postanowiła Przyjaciółeczka Aneczka zaciągając nas za fraki do Staromiejskiego Domu Kultury na recital Stanisławy Celińskiej. Nie specjalnie uśmiechał mi się ten wieczór, bo ani nie byłem w nastroju na rozrywkę, ani nie spodziewałem się niczego specjalnego. Przyznam się szczerze, że poza „Alternatywy 4” i paroma filmami, których tytułów nie pamiętam, nie znam dorobku pani Stanisławy. Mimo to, pamiętając kilka kiepskich recitali z tiwi, przygotowałem się na męczarnię przy starych, łykowatych, odgrzewanych kotletach.
A tu niespodziewanka... szoł był bardzo sympatyczny! Pani Stasia może pochwalić się fajnym kontaktem z publicznością, zdrowym podejściem do życia i mocarnym wokalem. Parę razy jak się wydarła to ja przepraszam. Chociaż liryczne kawałki wychodziły jej raczej tak sobie. W repertuarze dominowały pieśni francuskie, ale nie brakowało akcentów polskich, rosyjskich (w oryginale) i cygańskich. Mnie do gustu przypadł głównie poemat o paszteciku i ballada o paziu. Pod koniec odważyłem się na jedną fotkę (nikt nie robił zdjęć i trochę mi było głupio), którą zamieszczam poniżej. Nie za wiele na niej widać, ale jakby ktoś nie wierzył, że tam byliśmy, to tu jest dowód.
Generalnie wieczór całkiem smaczny. Kotlety, mimo że leciwe, okazały się być nieźle przyprawione i elegancko podane. Polecam.
3,5 gwiazdki na 5.
Z naszej ostatniej wyprawy do Śródziemia przywiozłem zdjęcie Minas Tirith, które zostało zrobione tuż przed atakiem wojsk potężnego Gimpa.
| Jedną z największych bolączek systemów linux’owych, utrudniających im zaskarbienie sobie przychylności i zaufania wśród użytkowników desktopów, są sterowniki do przeróżnej maści peryferii. Znaczna większość producentów sprzętu komputerowego nie dostrzega potrzeby tworzenia i utrzymywania sterowników do swoich produktów przeznaczonych dla systemów innych niż łindołsy oraz w mniejszym stopniu makoesy. Na szczęście linux’owa brać, uskuteczniając w pocie czoła przeróżne riwers indżinieringi i inne sztuczki, jakoś sobie z tym problemem radzi i przy odrobinie samozaparcia w grzebaniu na sieci można znaleźć sterowniki prawie do wszystkiego. Najgorzej jest ze sprzętem w miarę nowym, do którego nikt jeszcze nie zdążył nic napisać. Mając to na uwadze zamartwiałem się zawczasu nad problemem podłączenia nowego aparatu do kompa. Przeszukując sieć pod kątem oprogramowania obsługującego ten model pod linuxem nie znalazłem nic co by się do tego nadawało a nie uśmiechała mi się specjalnie wizja obsługi aparatu pod łindołsami. Mimo, że nie zainstalowałem sobie nic do obsługi naszej f30’tki postanowiłem ot tak podłączyć ją do ubunciaka, żeby chociaż zobaczyć co się stanie. Jakże słabej wiary byłem! Aż mi się głupio zrobiło. Ale po kolei. Podłączyłem kabelki do kompa i do aparatu. Wdusiłem guzik „pałer” i patrzę… a ubunciak rzecze do mnie temi słowy: - Siemasz misiek, widzę że masz nowego sprzęta! Bardzo fajowy, chcesz żebym go sobie dodał do urządzeń i dalej obsługiwał? - Jasne brachu – odparłem natentychmiast naciskając batona „dodaj” - Stary ale bajer, dodałem se ten aparacik i widzę, że masz już na nim kilka zdjęć. – ciągnie dalej ubunciak - Może masz ochotę je od razu zrzucić na twardziela? - Sie wie brachu. Dawaj no te foty. - Okej, to poustawiaj sobie tutej katalog docelowy, formaty plików i inne dupersznyty, przejrzyj sobie to co żeś tam napstrykał a potem wduś batona „importuj” i będzie po sprawie. - Oł rajt – odparłem, po czym przejrzałem foty, poustawiałem dupersznyty, wdusiłem batona i było po sprawie. Ubuntu zaskakuje mnie coraz bardziej. W nagrodę postanowiłem na tej stronie umieścić jako pierwszy filmik prezentujący xgl’a i compiz’a w akcji. | |
 |  |
Dziwny ten stan można rozpoznać po tym, że rozpoczyna się wybuchem nagłego, histerycznego rechotu (w zależności od miejsca przebywania czasem występuje lekko stłumiony chichot), który z czasem zanika przeradzając się stopniowo w niedowierzanie, następnie bezradność i smutek, aby skończyć się kompletną apatią. Dzieje się to zazwyczaj dość szybko i nie trwa dłużej niż pół godziny, ale dzięki temu nagromadzenie tak wielu silnych uczuć w tak krótkim czasie wywołuje stan niemalże euforyczno-ekstatyczny. Osoby ze skłonnością do uzależnień miałyby z tym uczuciem sporo problemów.
Całe to dobrodziejstwo zawdzięczam w głównej mierze panu przewodniczącemu Arturowi, o którym już pół roku temu proroczo mówiłem, że wyrośnie na oślepiającą gwiazdę szklanego ekranu. W porównaniu do nieco ospałych ostatnio zawodników parlamentarnej ekstraklasy takich jak Roman, Ludwik czy Andrzej, Artur wnosi nową, świeżą jakość do akonstruktywnej debaty politycznej. Trzeba przyznać, że w ostatnich miesiącach tylko jemu udało się obudzić u mnie wyżej wymieniony stan smutno-śmieszny. Dotychczasowa sprawność działania komisji utwierdza mnie ponadto w przekonaniu, że będę mógł się nim rozkoszować jeszcze dłuuugo, z czego się ogromnie cieszę :)
No i Małżowinka wróciła z badań.
Bobmel ma już 17cm, jest prawidłowo zbudowany, ruchliwy i zdrowy. Niestety tym razem, znany mi z poprzedniej wizyty Doktor Uesgie, nie zrobił maluszkowi żadnej efekciarskiej fotki. Ech, szkoda, że mnie tam nie było. Już ja bym z nim zatańczył! Przed niechybnym kalectwem uratowało go tylko to, że opisał dzieciaczka kweciście, acz treściwie, temi słowy:
Prawidłowy zarys kości czaszki i kręgosłupa.
Serce w typowym miejscu o prawidłowej wielkości.
Powłoki jamy brzusznej o zachowanej ciągłości.
Uwidoczniono żołądek i pęcherz moczowy w typowym miejscu, prawidłowo wypełnione (pewnie tymi frykasami za którymi ganiam po sklepach w środku nocy - przyp. ojca).
Nerki obustronnie widoczne w typowym miejscu.
Kończyny o prawidłowej budowie i ruchomości.
Uwidoczniono kość nosową.
Tutaj następuje lista magicznych parametrów, których już przytaczał nie będę. Generalnie bardzo fajnie jest dowiedzieć się, że z dzieciaczkiem jest wszystko w porządku ale prawdziwy wybuch radości Małżowinka zaserwowała mi kiedy się dowiedziała o płci.
Jest mianowicie wielce prawdopodobne, że zostaniemy dumnymi rodzicami milusińskiej dziewczynki!
Jeeeee! Brawooooo! Brawooo!
Rodocha na 180 fajerek! Uświadomiłem sobie właśnie, że w głębi duszy, chociaż do tej pory myślałem o Bomblu jako o chłopaku, to tak na prawdę zawsze miałem nadzieję na córcię.
Wiadomo - byleby zdrowe było, ale jednak.
Tak więc niniejszym oficjalnie przemianowywowuję Bombla na Córcię.
Fajnie jest.
Dzięki mojemu szczodremu pracodawcy stałem się niedawno niesłychanie szczęśliwym posiadaczem nowiuśkiego i błyszczącego telefonu Sony Ericsson K750i. Wdzięczności mojej nie sposób zmierzyć, tym bardziej, że cudeńko to posiada tak niezbędny do prowadzenia rozmów telefonicznych aparat fotograficzny. Na własny, “normalny” aparat bezskutecznie staram się odłożyć trochę grosza już od jakiegoś roku, więc ta mizerna namiastka wymarzonego Panasa pozwoli mi przetrwać kolejnych parę miesięcy. Aparat, poza swoją oczywistą funkcją “robienia” zdjęć, może także nagrywać krótkie filmy. Postanowiłem wykorzystać to udogodnienie aby pochwalić się zainstalowanym ze trzy miesiące temu duetem XGL + Compiz i przy pomocy mojej niezastąpionej Małżowinki, która wystąpiła w tym wiekopomnym dziele w roli statywu, nagrałem krótką prezentację.
Jakość obrazu na ekranie aparatu pozostawiała wiele do życzenia. Właściwie to w ogóle nie specjalnie było widać o co kaman. Nie przejąłem się tym, ponieważ czujnie ustawiłem rozmiar nagrywanego obrazu na “duży”. Przełączyłem się na łindołsy (tfu!) bo nie znalazłem jeszcze żadnego oprogramowania do tego telefonu na linucha (może dlatego, że nie szukałem…) i zgrałem filmik na twardziela.
Tutaj zaczyna się smutna część tej opowieści. Uruchamiając mediaplejera miałem nadzieję, więcej – byłem pewien, że to co widziałem w telefonie było jedynie marnym podglądem na wspaniały film, którym za chwileczkę będę mógł nacieszyć oczy. Mediaplejer się uruchomił i na monitorze zobaczyłem… dokładną kopię tego co w aparacie :( Ostrość żadna, nawet rozmiar dokładnie taki sam!
Zawiodłem się straszliwie. Nie wiem dlaczego naiwnie sądziłem, że “aparat” w telefonie jest w stanie zarejestrować cokolwiek w rozsądnej jakości. Po jakie licho producenci w ogóle pakują do telefonów te aparaty? Zdjęcia z tego czegoś, mimo że jakością biją filmy na głowę, to i tak nadają się tylko do przesłania Małżowince do akceptacji zdjęcia produktu z półki sklepowej. Dziadostwo.
Póki co pochwalić się mogę jedynie skrinszotami. Trudno, kiedyś to nadrobię.
 |  |
Przyznam się szczerze, że mimo wszystko czasem, w chwili słabości, rozrzewnienia, w stanie podgorączkowym czy upojenia alkoholowego dochodzi do głosu jakiś mój wewnętrzny marzyciel-optymista i myślę sobie, że może braciaki kaczyniaki mimo wszystko chcą nam zrobić dobrze. Na szczęście ten chorobliwy stan umysłu, wywołujący u mnie tak niedorzeczne rozmyślania, zazwyczaj nie trwa długo i na drugi dzień zostaje po nim jedynie ból głowy.
Gdyby jednak rozpaczliwie uchwycić się tak wywrotowej tezy i zadać sobie pytanie o to dlaczego im to nie wychodzi, to jedna z prawdopodobnych (według mnie of kors) odpowiedzi mogłaby być taka: bo mają fatalne kadry.
Zebrać w jednym miejscu tylu różnej maści nieudaczników, wariatów i fanatyków to i Herakles by nie podołał. Gdyby to była jego 13 robota to poległby niechybnie. Toż to cała plejada gwiazd! Każden jeden błyskotliwy i pełen nowatorskich pomysłów. Każden jeden zrobi wszystko, aby wielki wódz plemienia z ojcowskim uznaniem pogładził go po główce.
A ostatnio przysrali jeszcze Macierewiczem…
No i jak te biedne bliźniaki (które podobno wcale tego księżyca nie ukradły, a ci co tak twierdzili to już siedzą) mają nam zrobić dobrze?
Kim mają to zrobić?
Być może problemu nie ma wcale i sobie to wszystko w wymyślam. Może to taka moja pomroczność jasna…
Tak nagle mi przyszło do głowy, że gdyby utworzyć taki “drim tim” z najzabawniejszych satyryków polskiej sceny kabaretowej to i tak nie byliby w stanie wymyślić lepszych skeczy niż te ewenementy ewolucji z Wiejskiej. A poza tym gdyby nawet spróbowali to by się ich oskarżyło o obrazę majestatu i posadziło do paki. Swoboda wypowiedzi owszem, ale tylko tej “poprawnej”.
Zupełnie jak z tym granatem w “Samych Swoich”…
Późno już. Właśnie skończyłem walczyć z reanimacją X’ów. Coś mnie podkusiło (licho jakieś) żeby zapgrejdować stery od ATI. Czytałem parę dni temu, że wyszły nowe, lepsze i błyszczące i postanowiłem, że dziś będzie Ten Dzień. Światowy Dzień Apgrejdu Sterów. Nigdy wcześniej tego nie robiłem bo w Ubunciaku wszystko mi od początku działało. Ale co tam, pociągnąłem oficjalnego instalatora, uruchomiłem, poklikałem i z błogim uśmiechem, towarzyszącym dobrze wykonanemu zadaniu, zrestartowałem kompa. Uśmiech zniknął. Kulfon mi się za to zmarszczył. XGL stało się kompletnie nieużyteczne. Wróciłem do Gnome’a. Na początku myślałem, że spoczko sobie poradzę. W końcu nie takie rzeczy się robiło ze szwagrem po pijaku.
Po jakiejś godzinie krwawej walki dałem za wygraną. Poczułem gorzki smak porażki. W takich sytuacjach nie można się jednak poddawać. “Skorzystam z mądrości świata” - pomyślałem. Opatrzyłem rany, wsiadłem do Googlolotu i wyruszyłem w mroczną i niebezpieczną podróż “W Poszukiwaniu Rozwiązania”.
Brak tutaj miejsca na opis moich bohaterskich przygód. Powiem tylko, że wiele z nich pozostawiło w mej pamięci trwały, pulsujący ślad… Cel podróży jednak osiągnąłem. Stary, ślepy i cuchnący mnich z posępnego klasztoru na szczycie niedostępnej góry objawił mi na wpół nieczytelny pergamin z zapiskami Wielkiego Mistrza How To.
Nieszczęśnikom, którzy tak jak ja, lekkomyślnie popełnią nieudany apgrejd sterowników ATI, przekazuję legendarne zapiski mistrza.
Oto one.
No tego to się nie spodziewałem!
Przedwczoraj zrobiliśmy sobie z Sąsiadem Marcinem (pozdro!) mały wypad rowerowy na Wisłę. Celem przewodnim tej dalekiej i niebezpiecznej podróży było pozbawienie żywota jak największej liczby uklejek. Aura tego dnia jednak wyjątkowo nie sprzyjała i zawody zakończyliśmy z oszałamiającym wynikiem złowionych sztuk w ilości 1 (słownie jeden). W obliczu tak niewiarygodnego sukcesu postanowiliśmy objawić naszą skrzętnie skrywaną wspaniałomyślność i nieszczęsnej, lekko otumanionej rybce zwróciliśmy wolność. Niech się rozmnaża, my i tak tam wrócimy :)
Ale nie o tym miało być. W czasie łowów dane nam było doświadczyć zupełnie nioczekiwanego spotkania. W pewnej chwili, jakieś trzy metry od nas, zauważyliśmy płynące pod prąd “cuś”. Po dopłynięciu do sterty kamulców, zalegających zachodni brzeg Wisły, “cuś” wynurzyło się z wody. “Cusiem” okazał się… bóbr. Nigdy wcześniej nie widziałem bobra “na żywo” i na pewno nie spodziewałem się go spotkać w centrum wielkiego (no może sporego) miasta. Bobry kojarzą mi się raczej z leśną głuszą, zarośniętą rzeką i rezerwatami. A my staliśmy pod Mostem Gdańskim! Hałas tam jest taki, że nie słychać własnych myśli. Tramwaje, pociągi, samochody, rowerzyści, wędkarze oraz degustatorzy złocistych napojów “Spod Rury” robią niezły rumor. A tu sobie spokojnie płynie bober. Leniwie polazł w krzaczory gdzie udziabał okazałą gałązkę po czym wrócił do wody i w małej zatoczce, leżąc bezczelnie brzuchem do góry, jął sobie na luzaka obgryzać kolację.
Słabo?
Wybory się zbliżają, to czuć. Smród kampanii już się pomału rozchodzi. Jarosław po raz kolejny opieprza Niemców, Endrju wozi teczki z gotówką, Jachu wydaje wyrok na Grassa - cyrk przyjechał do miasta. Dziwi mnie bardzo, że ludziska w Polsze wciąż łapią się na lep demagogii.
Nie pojmuję dlaczego poparcie społeczne wciąż budowane jest na obwinianiu innych, oszczerstwach i awanturach. Dla „elity” politycznej taka retoryka na pewno jest o wiele łatwiejsza niż konstruktywne działanie, tylko dlaczego ludziska wciąż tego potrzebują? Dlaczego ciągłe międlenie tematów martyrologiczno-rozliczeniowych jest dla moich rodaków ważniejsze niż podatki? Dlaczego ciągłe komisje, lustracje i rozliczenia są ważniejsze od nowych miejsc pracy, służby zdrowia czy usprawniania gospodarki? Dlaczego wciąż awanturnicze pieniactwo wygrywa z konstruktywną dyskusją?
Problem nie jest w paru przygłupach z Wiejskiej tylko w głowach przeciętnych Polaków, którzy wciąż popierają takie postępowanie. No cóż, nie od dziś wiadomo że uczucie zawiści łatwiej jest podtrzymać niż ogólne zadowolenie.
Wynik ostatniego referendum wśród gdańszczan, jako dowód mądrości społeczeństwa mogący wnieść do naszego życia więcej dobrego niż poronione pomysły paru nieudaczników, daje mimo wszystko nadzieję na to, że jeszcze „będzie lepiej”. Z drugiej strony wielu inteligentnych ludzi po prostu stąd wyjeżdża - coraz mniej tej mądrości.
Przynajmniej bezrobocie z tego powodu spada… Panie Kaziu, kolejny sukces!
Tak czy siak wybory się po mału zbliżają. Znowu na nie pójdę i jak zawsze będę zmuszony do oddania głosu nie na tych, na których bym chciał, tylko przeciwko tym, których nie chcę. Swoją drogą ciekaw jestem jaka będzie w nich frekwencja, bo w chwili obecnej idąc do urn trzeba być albo zaślepionym fanatykiem albo obdarzonym ogromną cierpliwością i stalowymi nerwami optymistą. Z mojej niechęci do tej czynności wnioskuję, że zaliczam się raczej do tej drugiej kategorii.
Jeśli chodzi o kandydata na prezydenta miasta stołecznego to wydaje mi się, że Kazimierz “Jes jes jes” Marcinkiewicz sprawdziłby się jednak (chyba) najlepiej i to nie dlatego, że jest z niego taki debeściak, ale dlatego, że za plecami ma całe to kartoflane towarzycho, któremu bardzo na rękę będzie ładna Warszawa. Z poparciem wodza napinałby muskuły przy różnych stołecznych inwestycjach nabijając punkty dla swojej partyjki, bo Warszawkę to przecież widać i słychać z telewizora codziennie w całym kraju. Paradoksalnie Warszawa może na tym tylko zyskać. Ja jednak na niego nie zagłosuję, i to właśnie z powodu tego, co chłopaki wyprawiają żeby za wszelką cenę zapewnić sobie zwycięstwo.
Zabawa z ordynacją, a w efekcie zblokowanie się z Romanem i Andrzejem spowodowałaby, że oddając mój głos na Kazia umożliwiłbym wejście do samorządu kolejnemu, świeżo upieczonemu maturzyście z Samomamony lub LPRu.
Niedoczekanie!
Jako młody człowiek z jakimiś tam swoimi planami i ambicjami, z rodziną która lada chwila się powiększy itp. staram się być “na bierząco” i śledzić scenę polityczno-gospodarczą w kraju, w którym przyszło mi mieszkać, choćby po to, żeby wiedzieć kto, dlaczego i ile mi zabiera z moich ciężko zarobionych paru grolszy. Generalnie staram się tym całym syfem nie przejmować i przeważnie kolejne debilizmy traktuję smutnym śmiechem, ale czasem aż trudno uwierzyć, że to co wyprawiają te dzielne, morowe chłopaki to nie żaden film, że to się dzieje naprawdę.
Ostatnie majstrowanie przy ordynacji wyborowej osobiście odbieram jako atak na moje własne, osobiste swobody wynikające z zasad demokracji. Usunięcie z KSTiPR Waldka “Zaraz Zasnę” Pawlaka, którego co prawda nie darzę specjalną sympatią, ale który w sumie wydaje się być “w porządku” i krytykując ten projekt akurat miał rację, jest ewidentnym dowodem na to, że pisuary nie idą na żadne kompromisy.
Swego czasu zrobili sprawny użytek z demokratycznych wyborów, ale że w ten sam sposób mogą teraz zdobytą w pocie czoła władzę stracić, to postanowili ze sztandarem wolności w dłoni i obłudnymi hasłami na ustach wziąć wielką sękatą pałę i tę całą demokrację ukatrupić, albo przynajmniej mordę jej tak obić żeby specjalnie nie podskakiwała i dała w spokoju urządzić sobie w środku europy potulne i zastraszone, kartoflane państwo wyznaniowo-wodzowskie.
Najprawdziwszy Mistrz Dżedaj telewizorka i glutowatej mazi.
Pierwsze oględziny w stylu “live” przebiegły nader pomyślnie.
Dość powiedzieć, że po włączeniu monitora przez Doktora Usegie zapomniałem o całym świecie.
Jak usiadłem, tak przez jakieś 10 minut gapiłem się z wywalonymi gałami i rozciągniętą w szerokim (i prawdopodobnie idiotycznym) uśmiechu morduchną na podglądanego z ukrycia Bombelka.
Małżowinka, jak to ona, kwiliła sobie ciuchutko ze szczęścia.
Zobaczyć maluszka “na żywo” było dla mnie przeżyciem niemal mistycznym. Emocje wywołane przez widok i dźwięk bijącego serduszka są nie do opisania.
Każdy Przyszły Ojciec powinien tego doświadczyć.
Euforia udzieliła się również Bomblowi, który wesoło sobie zaklaskał.
Szoł był pierwsza klasa, prawie jak w Bigbraderze, chociaż Doktor Uesgie mógł być milszy i strzelić małemu/małej jakieś bardziej efekciarskie fotki.
Ewidentnie się nie przyłożył.
Odwdzięczyłem mu się za to przypomnieniem niusa zasłyszanego ostatnio w Polskich Wolnych Mediach, jakoby badanie uesgie było szkodliwe, jak z resztą wszystko co się stosuje bez należytego umiaru.
Trafiłem w dziesionę. Chłopina okazał się nad wyraz wrażliwy “w tym temacie”.
Najpierw zabulgotał a potem szczelił nam wywód kategorycznie dementujący tego typu kalumnie.
Hłe hłe, dobrze mu tak.
Rozpromieniona Małżowinka wróciła z pierwszych poważnych badań Bombelka.
Za nami 3 miechy obaw i niepewności.
Naczytaliśmy się tyle pesymistycznych, przerażających, dołujących i sam nie wiem jakich jeszcze opinii i historii, że przez kilka ostatnich dni przed badaniem snuliśmy się jak pijane leniwce, utwierdzając się nawzajem że “przecież wszystko będzie dobrze”. Koszmar.
Na szczęście pierwsze wyniki są więcej niż dobre. Bombel ma już 6,5 cm i jest wyjątkowo energiczny! Dziubek mówi, że pomachał do niej z monitora po czym podrapał się w głowę. Być może onieśmieliła go żywiołowość jego własnej reakcji na ten pierwszy, niespodziewany kontakt z mamusią. Z resztą mnie też by się głupio zrobiło gdyby mnie jakiś chłop podglądał na golasa.
Na nowych zdjęciach z uesgie, zupełnie wbrew moim oczekiwaniom, widać jeszcze mniej niż na poprzednich, ale za dwa tygodnie idziemy na kolejną serię badań i tym razem zrobię wszystko, żeby zobaczyć na własne oczy jak ten mały gamoń się tam wiercipięci.
Póki co odetchnęliśmy z ulgą.
Poniżej kolejna sesja zdjęciowa.
Dzisiaj wraz z Małżowinką wybraliśmy się nad Wielką Wodę.
Jako nieustraszony wilk morski (a właściwie jeziorowy), dumnie oczekujący przyjścia na świat kontynuatora chlubnej tradycji żeglarskiej, postanowiłem nieco urobić młodego wilczka jeziorowego.
Rzeczone urabianie rozpoczęliśmy od chybotania na falach Zalewu Zegrzyńskiego.
Do tego celu posłużyła nam skrzypiąca łódź wiosłowa wypożyczona od brodatego tubylca po barbarzyńskiej cenie 15 zeta za godzinę oraz jakieś 8 galonów wysokozmineralizowanej niskonasyconej wody, z nieznanych mi dotąd przyczyny przytarganej w pocie czoła aż z domu.
Samo pływanie przebiegło w sielankowej atmosferze rozkoszowania się spokojem i słońcem.
Małżowinka wdzięczyła się słodko niczym nimfa.
Nie umknęło jednak mojej uwadze, że obserwuje bacznie sytuację wokół łodzi, gotowa błyskawicznie zareagować na najmniejsze zagrożenie.
Zagrożenie jednak tego dnia nie wystąpiło, prawdopodobnie z powodu upału.
Nasz pobyt w tym jakże urokliwym zakątku pozostałby prawdopodobnie niezauważony, gdyby nie pewne wstrząsające wydarzenie…
W pewnej chwili blask olśniewający, niczym mleko rozlał się po okolicy.
Dziatwa baraszkująca na nabrzeżu przerwała swe niefrasobliwe harce rozdziawiając buźki w nieskrywanym zachwycie połączonym z przerażeniem.
Okoliczni mieszkańcy wylegli na podwórza aby nieoczekiwanie stać się świadkami narodzin nowego słońca!
Jam ci to uczynił!
Usunąwszy odzienie z górnych partii mego wilczomorskiego ciała okazałem światu wyprężony, oślepiająco biały tors.
Widowisko to, jedyne w swym rodzaju, w tym roku już niestety się nie powtórzy.
Okrutna przyroda przemieniła mlecznobiały kolor naszych ciałek na podobieństwo biało-czerownych krawatów pewnej sekty.
Cel podróży został jednak osiągnięty.
Wielka Woda wykazała chęć zaprzyjaźnienia się z Bombelkiem.
Fabryka.
Środek dnia.
Jestem po kawie i “koncentrującym” pluszu.
Uczestniczę w Bardzo Ważnym Spotkaniu…
Prężę muskuły jak dziki zwierz przed atakiem.
Miażdżąco wymownym mrużeniem oczuf poniewieram każdego, kto zbyt pochopnie zwróci ku mnie swe oblicze.
Jedno ściągnięcie mych brwi wyraża dezaprobatę dosadniej niż wszystkie gwizdy angielskich kibiców dla Ronaldo w półfinałach emeś.
Gryzmolę trzecią już stronę Bardzo Ważnych Robaczków, które i tak później ktoś mi przyśle w formie Bardzo Ważnej Notatki.
Niczym niezniszczalny Arni w “Commando” przerzedzam wraże szeregi bezlitośnie celnymi uwagami.
Yeah, I’m The Man!
Nikt mi nie fiknie.
I nagle bentz!
De klesz do mnie dzwonią. Z Londka Zdroju.
Zupełnie bez wyczucia chwili.
Wyszedlem na korytaż zostawiajac rozpalony zespół projektowy coby nieco odparował.
- Halo! - rzekłem poirytowany, jak rycerz wyciągnięty ze środka bitwy i wrzucony w pełnym rynsztunku do sauny
- Naszemu bombelkowi bije serduszko! - poprzez strumienie łez szczęścia rzekła Małżowinka
Zatkało mnie.
Świat jakby zassał się do środka.
Poza mną i Moją Miłością nie było w tej chwili nic.
Po jakichś trzech dniach, a może nawet sekundach, światło powróciło a nogi me zgrabne, wykazując się wielką wyrozumiałością, zupełnie bez pytania przemieściły mnie wraz z telefonem na najbliższy fotel.
To musiał być wyjątkowo wilgotny dzień bo kilka razy przecierałem rozmazany wzrok.
Nagła potrzeba werbalnego uzewnętrznienia kakofonii uczuć została powstrzymana przez jakieś małe, włochate, złośliwe paskudztwo, które wlazło mi (zdaje się, że w tak zwanym międzyczasie) do przełyku i za Chiny ludowe wyjść nie chciało.
Za to mordzisko rozciągnęło mi się horyzontalnie do rozmiarów, które w normalnych warunkach są dla ludzkiego ciała nieosiągalne. Uśmiech Mika Dżagera to przy tym ledwie widoczny, niezgrabny grymas.
- … malutkie paluszki … - dotarł do mnie kolejny przekaz rozpromienionej Małżowinki
No, to mnie już rozebrało zupełnie.
Nie wiem co mówiłem ani co do mnie mówiono.
Po powrocie na pole bitwy gębiszcze uchachane miałem jeszcze przez czas długi.
Kompletnie opadł ze mnie szał bojowy.
Gorzej… właściwie to wlazłem pomiedzy bestyje kompletnie bezbronny.
Jedynie niezwykłemu zrządzeniu losu zawdzięczam, że mnie wtedy nie przerobiono na karpaćjo.
W domu Małżowinka, zwana przez ludzi życzliwych Dziubkiem, okazała mi świeżutki podgląd na Bombelka.
To niesłychane jakie fantastyczne obrazy wyczytać można z rozmazanej plamy na wydruku z uesgie.
Poniżej pierwsze fotki bombelka.
Radocha jak siemasz!
