Espresso sewilskie

Rodzice na Dzień Dziecka zafundowali nam odrobinę kultury. Poczłapaliśmy więc sobie raźno we czwartek do Ateneum na Cyrulika Sewilskiego - przaśną wersję opery Rossiniego pod tym samym tytułem. Przedstawienie okazało się bardzo przyjemne, luźne, dowcipne i zacnie obsadzone. Spośród piątki wyśmienitych aktorów żaden specjalnie się nie wybijał, chociaż mnie najbardziej urzekł Don Basilio, czyli Wiktor Zborowski, ale prawdopodobnie dlatego, że mam do niego wielki osobisty szacunek i sympatię. Z analogicznego powodu najmniej "podobał" mi się Opania, który chyba jako jedyny śpiewał z plejbeku. Dziwne tylko, że tytułowy cyrulik okazał się być postacią właściwie drugoplanową.
Generalnie spektakl (siostrzyczko, powiedz... ;P) serdecznie polecam.


Wyprawa ta dostarczyła nam również dość ciekawych doświadczeń kulinarno-obyczajowych. Pod teatrem byliśmy ponad godzinę za wcześnie, postanowiliśmy więc poszwędać się po okolicy. W trakcie owego szwędania trafiliśmy do Cafe Baru Syrenka. Miejsca, w którym czas zatrzymał się ze dwadzieścia lat temu. Przesiedzieliśmy w tym niezwykle uroczym miejscu prawie godzinę, racząc się szczawiową z jajem i osobliwym "ekspreso" (tak stało w menu...). Zupka była elegancko przygotowana z "prawdziwych" składników, nie żadne tam lurowate knory z papierka odgrzane w mikrofali. Kawusi co prawda do prawdziwego espresso bardzo wiele brakowało, ale przynajmniej była mocna. Poza tym jest to takie miejsce, które chciałoby się mieć gdzieś w miarę niedaleko od domu. Musi mieć niesłychany urok wieczorem. Nie powiem, żebym je jakoś specjalnie polecał ale myślę, że można spędzić tam kilka sympatycznych chwil.